(6/6)
…i zwrócił im Pan ich ziemię pradawną, od stężyckiego grodu nad Wisłą zasiedlaną, od średnich wieków osiadłą, tak ukochaną, upragnioną.
Po ostatnich słowach pieśni nastała cisza przerywana jedynie babskimi westchnieniami tak głębokimi jak kamienne studnie . W pewnym momencie dowódca wydał rozkazy: „na ramię broń”, „w tył zwrot” i „naprzód marsz”. I żołnierze podziemni stukając buciorami wyszli ze świątyni , szybko znikli z pola widzenia.
Ojczyzna tych, którzy zostali w kościele odmaszerowała do lasu. Nie na długo wszakże. A ludzie już nigdy nie byli tacy jak wcześniej. Oczy jakoś wyżej nieśli, tę wiosenną nadzieję na nowo dostrzegli, zawierzyli jaskółkom, skowronkom, słowikom. Te najbardziej wolne ze stworzeń jak gdyby nigdy nic ogłaszają wolność ziemi, na przekór działom, bombom i kulom. I niosły ludzi słowa pieśni błagalnej do domów krzepiąc serca spragnione ludzkiej normalności.
Dwudziestodwuletni Genek, zamieszkały w malowniczo położonej wiosce nad Okrzejką, był jednym z tych młodych chłopców oddziału Zagończyka, stojących w samiutkim środku kościoła i śpiewających hymn „Boże coś Polskę” – pieśń, która była pierwotnie napisana dla cara Aleksandra w 1816 roku przez Antoniego Felińskiego, skomponowana przez Jean Pierre Solie. Później stała się wielką pieśnią patriotyczną i pretendowała nawet do rangi hymnu narodowego jako jedna z możliwych wersji.
KONIEC
(6/6)
…and their Lord gave them back their ancient land, populated and settled since Middle Ages, beginning from the old local stronghold Stężyca on river Visla, the land so dear, so much longed-for.
After the last song tones resounded, the silence ruled for a while, interrupted only by the sighs of the village women, deep as wells made of stones. Then, the detachment commander gave final commands: “shoulder arms”, “about face”, “forward march” and the guerrillas came out, clattering with their shoes on the way, disappearing quickly.
Fatherland of those who stayed in the church, marched forward to the wood. Not for long, though and people were not the same as before this Sunday morning. They proudly walked with their heads higher somehow, anew they gathered hope, they listened to spring-time promises of swallows, larks and nightingales.
These flying creatures, probably the most free animals in the world announce freedom to the land as naturally as if nothing had happened, acting disobligingly against the bullets, the bombs and the guns. And the words of famous invocation carried people home, strengthening their hearts calling for simple human normalcy.
Twenty years old Genek, born and raised in the scenic village on the river Okrzejka was one of those young boys commanded by Zagonczyk, standing in the very middle of the church and singing famous invocation, with melody composed by Jean Pierre Solie and the lyrics by Alojzy Feliński in 1816, surprisingly, in honor to a Russian czar Alexander. Later on, it turned into patriotic hymn and was recommended as a Polish national song.
THE END