(3/6)
Już w czterdziestym drugim sunęły ze wschodu przez żelazny most na Okrzejce tajemnicze pociągi z oknami szczelnie zasłoniętymi firankami, o których wtajemniczeni szeptali, że wiozą żołnierzy niemieckich z beznadziejnie odmrożonymi rękami, nogami, uszami i nosami.
„Dobrze im tak, szwabom cholernym” cieszyli się okoliczni chłopi. Kierownictwo Armii Krajowej nie było skłonne narażać swoich ludzi na zbyt wielkie ryzyko. Wiadomo, czekano na dogodny moment aby naród nie wykrwawił się przedwcześnie w nierównej walce z ciągle jeszcze potężnym wrogiem.
Tymczasem trzeba było jakoś zagospodarować rosnącą aktywność setek młodych chłopskich serc rwących się do konfrontacji. Szefowie lokalnych oddziałów leśnych dowodzonych przez legendarnego „Orlika” długo rozważali jak pogodzić potrzebę pokazania swej obecności na terenie parafii z zasadą minimalnego ryzyka. Debaty były gorące, naładowane wściekłą emocją ludzi upokorzonych, utytłanych w błocie pięcioletniej już wówczas hitlerowskiej okupacji. W końcu ktoś rzucił szaloną wydawałoby się myśl o pieśni zamkniętej w niedawno wzniesionym niemal nadludzkim wysiłkiem chłopskiej społeczności, ogromnym, pięknym murowanym kościele.
cdn…
(3/6)
In the year 1942, mysterious trains rolled from the Eastern front passing the iron bridge construction on the river Okrzejka. The tightly drawn windows curtains hidden something which the locals spoke about as German soldiers with the hard frost-bitten limbs, noses, ears.
“It serves them right!” – rejoiced the local peasants. Yet, the leadership of the underground Home Army were reluctant to expose their staff to overly risk. It was obvious that they have been earnestly waiting for a suitable moment because the enemy was still powerful and the nation bleeding would be too expensive at that time.
Still, the commanders realized that driving hundreds of fighting-hungry young village boys to undertake actions against the Nazis was a top priority. Famous “Orlik” (pseudonym), a local commander of the local bush-and-forest guerilla bands have discussed for hours with the other commanders over how to balance the minimum risk principle with the urgent need to demonstrate their presence in the parish area. The debates were hot, loaded with anger and hardly choked rage of people degraded, humiliated, soiled by the then five years long already German occupation. In the end, someone threw apparently crazy idea of a song imprisoned in newly built impressive large church, erected by a superhuman effort of a poor parish village community.
to be continued…